Wydatki na zakup i ubezpieczenie auta firmowego stanowią w 100% koszt uzyskania przychodu, nawet wówczas gdy firmowy samochód wykorzystywany jest również w celach prywatnych. Tym samym, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych i kosztu polisy ubezpieczeniowej nie ma zastosowania ograniczenie zaliczenia do kosztów w wysokości 75%.

Nie wszystkie wydatki na samochody osobowe wykorzystywane w działalności gospodarczej można zaliczyć do kosztów firmy. I tak np. nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia takiego auta w części ustalonej od wartości przewyższającej równowartość 20 tys. euro. Przedsiębiorców obowiązują również istotne ograniczenia przy rozliczaniu VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych. Warto przeanalizować te kwestie krok po kroku. SPIS TREŚCI Jak rozliczać koszty związane z wykorzystywaniem samochodu w firmie Definicja samochodu osobowego Konieczne zaświadczenie Limit 20 tys. euro Istotne ograniczenie Potrącanie kosztów Trzeba udokumentować wydatki Ewidencja przebiegu pojazdu Konieczne dane Eksploatacja samochodu Kwestia amortyzacji Konieczne wykorzystywanie Prawo do obniżenia VAT Ważne wyjątki od reguły Badanie techniczne w okręgowej stacji Kopia zaświadczenia do urzędu Import samochodów osobowych Najem, dzierżawa i leasing samochodów Nabyte lub importowane części składowe Ograniczenia w rozliczaniu paliwa Zwolnienie z podatku PORADY PRAWNE Czy opłaty leasingowe podlegają podatkowi dochodowemu Czy samochód może zostać uznany za towar używany W jaki sposób należy amortyzować podatkowo samochody PRZYKŁADY Auto nie jest środkiem trwałym Odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszt Zaświadczenie dla konkretnego samochodu Można złożyć korektę deklaracji Rozliczenie paliwa do jazd próbnych Definicja samochodu osobowego Definicja ta zawarta jest w art. 5a pkt 19 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Według definicji, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż dziewięć osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem: • pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van (art. 5a pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), • pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 proc. długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków (art. 5a pkt 19 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), • pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków (art. 5a pkt 19 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), • pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu (art. 5a pkt 19 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), • pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług (art. 5a pkt 19 lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Konieczne zaświadczenie Istotne regulacje zawarte są w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otóż w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Taki wymóg przewidziany jest w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kopię zaświadczenia, o którym mowa we wspomnianym art. 5c ust. 1, podatnik jest zobowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Tak bowiem wynika z postanowień art. 5c ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku gdy w pojeździe, o którym mowa we wspomnianym art. 5c. ust. 1, dla którego wydano zaświadczenie, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), podatnik zobowiązany jest do pisemnego zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o tych okolicznościach, w terminie siedmiu dni od ich zaistnienia. Taki obowiązek przewiduje art. 5c ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Limit 20 tys. euro Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie natomiast z przepisem zawartym w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 tys. euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Z kolei według regulacji art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów również składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 tys. euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. WAŻNE W celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Kolejne ograniczenie dotyczące samochodów zawarte jest w art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym unormowaniem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. WAŻNE Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 tys. euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Istotne ograniczenie Jak już wspomnieliśmy, przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków dotyczących opłacenia składki na ubezpieczenie samochodu osobowego, którego wartość przekracza równowartość 20 tys. euro. Ograniczenie to dotyczy wszystkich samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na to, czy stanowi on środek trwały, przedmiot leasingu jak u podatnika, lub innej umowy cywilnoprawnej, czy prywatną własność podatnika, a więc zarówno stanowiących własność podatnika, jak i używanych np. na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Według bowiem cytowanego już art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy, do kosztów podatkowych nie zalicza się składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 tys. euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Potrącanie kosztów Według art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione (z określonymi zastrzeżeniami). Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 36 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby wykonywanej działalności: • w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, • w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Chodzi o wysokości określone w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 46 tej ustawy stanowi, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem wspomnianego pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. W celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Jak wynika z wyjaśnienia zawartego w art. 23 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ust. 1 jest mowa o stawce za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przez to stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika. Trzeba udokumentować wydatki Bardzo ważne jest właściwe dokumentowanie wydatków. Chodzi o to, żeby dowody ich poniesienia mogły stanowić podstawę zapisów w prowadzonych dla potrzeb podatkowych urządzeniach księgowych. Na udokumentowanie wydatków poniesionych w związku z użytkowaniem samochodu nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych niezbędne jest posiadanie oryginalnych dowodów ich poniesienia. Takimi dowodami są faktury, rachunki oraz inne dowody dokumentujące ich poniesienie i spełniające wymagania określone w rozporządzeniu ministra finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. WAŻNE W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 proc. kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł Ewidencja przebiegu pojazdu Przebieg pojazdu, o którym mowa we wspomnianych już regulacjach art. 23 ust. 1 pkt 36 i 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu zobowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Takie wymagania przewiduje art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konieczne dane Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa we wspomnianym art. 23 ust. 5 ustawy, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Przewiduje to art. 23 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Eksploatacja samochodu Wspomniane przepisy ustawy dotyczą wydatków z tytułu używania samochodu, a więc jego eksploatacji. Należy przez to rozumieć wydatki związane ze zwykłym używaniem samochodu jak: wydatki na zakup paliwa, wymianę oleju, części zamiennych, opon, wydatki na bieżące remonty, naprawy i ubezpieczenia (zwrócono na to uwagę w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, nr I US I/415-11/07, z 2 maja 2007 r.). Wymienione wydatki związane z użytkowaniem samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej wlicza się w koszty uzyskania przychodów w ramach wymienionych limitów po uprzednim wpisaniu ich do miesięcznego zestawienia poniesionych kosztów. Warunkiem jest to, że kwota wynikająca z miesięcznego zestawienia poniesionych wydatków nie przewyższy kwoty wynikającej z ewidencji przebiegu pojazdu. W sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ubezpieczenie samochodu, czyli AC i OC, należy mieć na uwadze dodatkowe limitowanie wynikające z omówionego już przepisu art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przypomnijmy zatem: unormowanie to stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 tys. euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. WAŻNE Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane 7 dni ma podatnik na zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o zmianach w pojeździe, dla którego wydano zaświadczenie po dodatkowym badaniu technicznym Kwestia amortyzacji Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, środki transportu stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi. Z kolei według art. 22h ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych (z zastrzeżeniem art. 22k), począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji (z zastrzeżeniem art. 22e), do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Za wartość początkową środków trwałych, zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia. Konieczne wykorzystywanie Z przedstawionej definicji środków trwałych zatem wynika, że jednym z warunków zaliczenia przez podatnika składników majątku do środków trwałych jest wykorzystanie przez niego tego składnika na potrzeby działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie wystarczy samo wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych, lecz musi również nastąpić faktyczne wykorzystywanie go w celu wykonania określonych czynności związanych z wykonywaną przez podatnika działalnością. Przepisy podatkowe uzależniają więc zaliczenie w ciężar kosztów odpisów amortyzacyjnych od tego, czy środek trwały jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby działalności gospodarczej. Regulacje te nie przewidują amortyzacji w części i wskazują, że wprowadzony do ewidencji środków trwałych składnik majątku nie może być wykorzystywany do innych celów niż do prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Z tym jednak, że w przypadku środków transportu okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy. Środek trwały może być uznany za używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres sześciu miesięcy. Prawo do obniżenia VAT W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ta zasada przewidziana jest w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( z 2004 r. nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Ustawa ta zawiera jednak istotne przepisy dotyczące samochodów. Otóż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 proc. kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca. Nie może to być jednak więcej niż 6 tys. zł. Regulacja ta zawarta jest w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Ważne wyjątki od reguły Regulacje dotyczące ograniczenia kwoty podatku naliczonego jednak nie obejmują określonych kategorii pojazdów samochodowych oraz sytuacji. Zatem wspomniany przepis art. 86 ust. 3 ustawy o o podatku od towarów i usług nie dotyczy pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Wynika to z art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wspomniane ograniczenia nie obejmują również pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 proc. długości pojazdu. Dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków. Przewidziano to art. 86 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zasady związane z ograniczeniem kwoty podatku naliczonego nałożone wspomnianą regulacją art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie obejmują ponadto pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków. Zakłada to art. 86 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Ograniczenia nie dotyczą ponadto pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Tak stanowi bowiem art. 86 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Oprócz tego wspomniane przepisy art. 86 ust. 3 nie dotyczą: • pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy (art. 86 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług); • pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej dziesięciu osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie (art. 86 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług); • przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy (art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i b) ustawy o podatku od towarów i usług). Badanie techniczne w okręgowej stacji Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych we wspomnianym art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Wymóg ten zawarty jest w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktury dokumentującej nabycie pojazdu, który spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług. Prawo to podatnik może zrealizować poprzez złożenie korekty deklaracji podatkowej VAT-7 za grudzień 2007 r. Kopia zaświadczenia do urzędu Kopię zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy, podatnik jest zobowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do naczelnika urzędu skarbowego. Obowiązek ten wynika z art. 86 ust. 5a ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku gdy w pojeździe, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa we wspomnianym już art. 86 ust. 4 pkt 1-4, podatnik zobowiązany jest do pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o tych okolicznościach, w terminie siedmiu dni od ich zaistnienia. Wymóg ten zawarty jest w art. 86 ust. 5b ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli zmiany, o których mowa w art. 86 ust. 5b, zostaną dokonane w okresie 12 miesięcy licząc od miesiąca, w którym otrzymano fakturę lub dokument celny, podatnik jest zobowiązany do skorygowania kwoty podatku naliczonego w całości w rozliczeniu za okres, w którym dokonano tych zmian. Przepis regulujący tę kwestię znajduje się w art. 86 ust. 5c ustawy o podatku od towarów i usług. Import samochodów osobowych Istotne regulacje zawarte są w art. 86 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Z unormowań tych wynika, że omówione już przepisy art. 86 ust. 3-5c ustawy stosuje się odpowiednio do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych. Z tym że do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 3, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 proc. kwoty wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 - nie więcej jednak niż 6 tys. zł. Zgodnie ze wspomnianym wyżej art. 33 ust. 2 ustawy, jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości. Naczelnik urzędu celnego może określić kwotę podatku w decyzji dotyczącej należności celnych. Z kolei według art. 33 ust. 3 ustawy po przyjęciu zgłoszenia celnego podatnik może wystąpić do naczelnika urzędu celnego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości. W poprzednich regulacjach wspomniano również o art. 34 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten stanowi że w przypadkach innych niż określone w art. 33 ust. 1-3 kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów określa naczelnik urzędu celnego w drodze decyzji. Najem, dzierżawa i leasing samochodów Powróćmy raz jeszcze do unormowań zawartych w analizowanym wcześniej art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług. Otóż wynika z nich również, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 proc. kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6 tys. zł. Taką zasadę przewidziano w art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Nabyte lub importowane części składowe Bardzo ważne rozwiązania przewidziano ponadto w art. 86 ust. 7a ustawy o podatku od towarów i usług. Stanowią one, że wspomniane już przepisy art. 86 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio do nabytych lub importowanych części składowych zużytych do wytworzenia przez podatnika samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 3, z uwzględnieniem przepisów ust. 4-5c, jeżeli te samochody i pojazdy zostały zaliczone przez tego podatnika do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ograniczenia w rozliczaniu paliwa W ustawie o podatku od towarów i usług zawarte są również regulacje dotyczące paliwa. Chodzi o art. 88 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w omówionym już art. 86 ust. 3 ustawy. Przypomnijmy, że w tym ostatnim przepisie mowa jest o samochodach osobowych oraz określonych innych pojazdach samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Zwolnienie z podatku Omawiając rozliczenia dotyczące samochodów należy również wspomnieć o regulacjach rozporządzenia ministra finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług ( nr 97, poz. 970 z późn. zm.). Zgodnie z par. 8 ust. 1 pkt 5 tego rozporządzenia, zwolniono z podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Warto zatem przypomnieć, że według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - generalnie - zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Zgodnie natomiast ze wspomnianym wcześniej art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku. KRZYSZTOF TOMASZEWSKI @ PODSTAWA PRAWNA • Art. 5a, 5c, 22, 22a, 22g, 22h, 22j, 22k, 23, 29, 43 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). • Art. 33, 86, 88 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( nr 54, poz. 535 z późn. zm.). • Par. 8 rozporządzenia ministra finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług ( nr 97, poz. 970 z późn. zm.). Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] nr 116 (2238), 16 czerwca 2008 r. Podatnik zajmuje się działalnością gospodarczą wykonywaną osobiście, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Prowadzi on podatkową księgę przychodów i rozchodów. Użytkuje własny samochód osobowy, który nie jest środkiem trwałym. Prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu. Podatnik może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki na paliwo, oleje, smary, drobne naprawy, przeglądy i ubezpieczenia, przy równoczesnym przemnażaniu ilości przejechanych kilometrów przez obowiązującą stawkę za jeden przejechany kilometr. Zakupiony samochód będzie służyć do celów prowadzonej działalności gospodarczej, nie będąc jednocześnie wykorzystywanym do celów osobistych. Zatem będzie on mógł być wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości będą stanowić koszty uzyskania przychodów. Oprócz tego w przypadku, gdy podatnik będzie w stanie udowodnić, że zakupiony samochód (przed dokonaniem przez niego zakupu) był wykorzystywany przez co najmniej 6 miesięcy, to możliwe będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla zakupionego samochodu, pod warunkiem że okres amortyzacji nie będzie krótszy niż 30 miesięcy. Wydatki związane z użytkowaniem tego samochodu stanowić będą koszty uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według tej regulacji, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Podatnik nabywa samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Pojazdy te są następnie poddawane badaniu technicznemu w okręgowych stacjach kontroli w celu potwierdzenia wymagań określonych w art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Bywa tak, że ten sam typ pojazdu jest zakwalifikowany w jednej stacji kontroli jako spełniający wymagania ustawy o podatku od towarów i usług. Z kolei w innej stacji, a niekiedy nawet w tej samej stacji, ten sam typ pojazdu jest klasyfikowany jako niespełniający wymagań. Wydanie przez okręgową stację zaświadczenia stwierdzającego, że dany pojazd nie spełnia warunków technicznych, o których mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, nie upoważnia podatnika do uznania za podatek naliczony całej kwoty podatku związanego z nabyciem tego pojazdu. To, że w innej lub nawet tej samej stacji kontroli pojazdów inne pojazdy danego typu należące do podatnika uzyskały zaświadczenia potwierdzające spełnienie przez nie przedmiotowych warunków, jest faktycznie bez znaczenia. Dzieje się tak dlatego, że zaświadczenia wydawane są dla konkretnych pojazdów, a nie typów pojazdów. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej podatnik nabył w grudniu 2007 r. samochód ciężarowy. W dowodzie rejestracyjnym tego samochodu brak było wpisu potwierdzającego, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym w art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług i nie zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy. W związku z tym w rozliczeniu za grudzień 2007 r. podatnik pomniejszył podatek należny o 60 proc. kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu. Natomiast w styczniu 2008 r. podatnik uzyskał zaświadczenie ze stacji diagnostycznej o przeprowadzonym badaniu technicznym, z którego wynika, że pojazd spełnia wymogi, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży samochodów osobowych. W związku z tym używa samochody przeznaczone do sprzedaży do jazd próbnych. Według art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z kolei według art. 88 ust. 1 pkt 3 tej ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3. Jednak w ustawie zawarty jest również art. 86 ust. 4 pkt 7, z którego wynika, że regulacja ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy. Oznacza to, że zakaz odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przewidziany w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie ma zastosowania do wspomnianych samochodów osobowych i pojazdów samochodowych zakupionych w celu dalszej odprzedaży i wykorzystywanych do jazd próbnych. Polscy przedsiębiorcy leasingują z zagranicy wiele samochodów. Czy w takim przypadku opłaty leasingowe podlegają polskiemu podatkowi dochodowemu? dr JANUSZ MARCINIUK doradca podatkowy Marciniuk i Wspólnicy Opłaty leasingowe, uiszczane przez polskich leasingobiorców na rzecz zagranicznych leasingodawców, podlegają opodatkowaniu polskim zryczałtowanym podatkiem dochodowym (dalej podatek u źródła), w zależności od rodzaju umowy leasingu. Z podatkowego punktu widzenia inaczej bowiem są traktowane umowy leasingu, których celem jest zapewnienie leasingobiorcy użytkowania przedmiotu leasingu od umów leasingu, które skutkują jego nabyciem. Na podstawie art. 21 ustawy o CIT oraz art. 29 ustawy o PIT, podatkowi u źródła pobieranemu w Polsce podlega użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego lub handlowego, w tym także środka transportu. Powyższe przepisy powodują, że na gruncie polskiego prawa podatkowego opłaty leasingowe uzyskiwane przez zagranicznych leasingodawców z tytułu umów leasingu, których istotą jest korzystanie z majątku ruchomego przez polskich leasingobiorców przez określony czas (leasing operacyjny), są traktowane jako należności licencyjne podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła. Z punktu widzenia podatkowej klasyfikacji opłat leasingowych kluczowe są zatem zapisy danej umowy leasingu dotyczące wykupu przedmiotu leasingu. W przypadku gdy dana umowa przewiduje obowiązek, nie zaś opcję zakupu przedmiotu leasingu po upływie okresu, na który została zawarta (leasing finansowy), opłaty leasingowe mogą być potraktowane jako odpłatność za sprzedaż rzeczy ruchomej. W takim przypadku przychody ze sprzedaży rzeczy ruchomej, w tym samochodu, będą traktowane co do zasady jako tzw. zyski przedsiębiorstwa, których opodatkowanie zależy w szczególności od istnienia bądź nieistnienia zakładu (stałej placówki) zagranicznego leasingodawcy w Polsce. Przepisy art. 21 ustawy o CIT oraz art. 29 ustawy o PIT należy interpretować przy uwzględnieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z państwami trzecimi. Regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie są jednak jednolite w zakresie klasyfikacji opłat leasingowych jako należności licencyjnych. Część umów traktuje opłaty takie jako zyski przedsiębiorstwa (np. umowa pomiędzy Polską a Francją), które nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, przy założeniu że zagraniczny leasingodawca nie ma w Polsce zakładu. Jednak w przypadku gdy zagraniczny leasingodawca posiada w Polsce zakład, to przychody z opłat leasingowych będą podlegały w Polsce opodatkowaniu na zasadach ogólnych w takim zakresie, w jakim przychody te można przypisać temu zakładowi. Należy przy tym pamiętać, że już samo udostępnienie urządzenia przez zagranicznego leasingodawcę do korzystania w Polsce może być interpretowane w ten sposób, że przyczynia się do powstania zakładu leasingodawcy w Polsce. Dotyczy to w szczególności przypadków, w których umowa leasingu obejmuje również serwis przedmiotu leasingu. Podatek u źródła od opłat leasingowych, które kwalifikuje się jako należności licencyjne, wynosi 20 proc. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują co do zasady niższe stawki lub zwolnienie z tego podatku. Znajdą one jednak zastosowanie jedynie wówczas, gdy leasingodawca przedstawi leasingobiorcy jako płatnikowi pobierającemu ten podatek tzw. certyfikat rezydencji, który dokumentuje miejsce jego siedziby dla celów podatkowych. (KT) PODSTAWA PRAWNA • Art. 29 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). • Art. 21 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Czy samochód, którego okres używania przez podatnika wynosił co najmniej pół roku, staje się towarem używanym? Czy dostawa takiego samochodu jest zwolniona z podatku od towarów i usług? KRZYSZTOF SŁAPCZYŃSKI prawnik w kancelarii BSO Prawo & Podatki we Wrocławiu Zdarza się, że wielu przedsiębiorców kupuje samochody i używa ich przez ponad pół roku. Najczęściej jednak podatnicy ci nie mają pewności, czy takie auto może uznać dla celów podatku od towarów i usług za towar używany. A w praktyce ma to bardzo istotne znaczenie. Otóż dostawę towarów używanych zwolniono z podatku. Wynika to z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Według tego unormowania zwalnia się z podatku od towarów i usług dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Z kolei w art. 43 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług zawarta jest definicja towaru używanego na potrzeby wcześniej wspomnianej regulacji. Otóż przez towary używane rozumie się budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej pięć lat, a także pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku. Jak wynika z definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, towarem są rzeczy ruchome, a więc i samochody. Dlatego, żeby uznać, że samochód jest towarem używanym, muszą być spełnione wspomniane warunki. Okazuje się jednak, że w praktyce powstają problemy interpretacyjne dotyczące okresu używania przez podatnika. Pojęcie to może sugerować, że podatnik musiał dysponować osobiście samochodem i go eksploatować. Wyrażany jest jednak pogląd, że wystarczy sam zakup samochodu, by rozpoczął się półroczny termin na uznanie go za towar używany. Należy jednocześnie mieć na uwadze fakt, że do skorzystania z możliwości zwolnienia z podatku od towarów i usług nie wystarczy jedynie wypełnienie warunków przewidzianych w definicji towaru używanego. Ustawa przewiduje bowiem dalej idące warunki, by towar używany podlegał zwolnieniu. Otóż zwolnienie następuje przede wszystkim pod warunkiem, że w stosunku do towaru używanego nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W art. 2 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zdefiniowano pojęcie nowego środka transportu, które obejmuje samochody. Nowym środkiem transportu w rozumieniu tej definicji jest pojazd napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów, jeżeli przejechał nie więcej niż 6 tys. kilometrów lub od momentu dopuszczenia go do użytku upłynęło nie więcej niż sześć miesięcy. W przepisie tym wyjaśnia się również, który dzień uznaje się za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego. Można z tego wyciągnąć wniosek, że używany jest samochód niespełniający przesłanek do uznania go za nowy środek transportu. Zatem samochód, którego okres używania przez podatnika wynosił co najmniej pół roku, staje się towarem używanym. Oznacza to, że dostawa takiego samochodu jest zwolniona z podatku od towarów i usług, oczywiście pod wspomnianym warunkiem, że w stosunku do niego nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. (KT) PODSTAWA PRAWNA • Art. 2 i 43 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Kiedy wydatek na nabycie samochodu będzie mógł zostać rozliczony dla celów podatkowych w drodze odpisów amortyzacyjnych? ZBIGNIEW MARCZYK radca prawny, Kancelaria Lovells Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej nazywana ustawą o PIT), co do zasady, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych. Wydatki takie, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (takie same reguły mają zastosowanie do podatników podatku dochodowego od osób prawnych, dlatego też ten komentarz pozostaje aktualny również na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wspomniane reguły stosuje się generalnie również w odniesieniu do wydatków na nabycie samochodów. W konsekwencji wydatek na nabycie samochodu będzie można rozliczyć dla celów podatkowych w drodze odpisów amortyzacyjnych. Wskazać jednak należy, że przepisy przewidują pewne szczególne reguły, jeżeli chodzi o amortyzację tych pojazdów, które zakwalifikowane są do kategorii samochodów osobowych. Zgodnie z definicją z art. 5a pkt. 19 ustawy o PIT, samochodem osobowym jest pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż dziewięciu osób łącznie z kierowcą. Definicja ta wyłącza jednak z pojęcia samochodu osobowego szereg kategorii pojazdów, mimo że spełniają one wspomnianą generalną definicję (są to samochody z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunku - typu pick-up oraz tzw. samochody specjalne). Według art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, w przypadku zakwalifikowania pojazdu do kategorii samochodów osobowych, kosztem uzyskania przychodów nie będą odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 tys. euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania. To ograniczenie nie dotyczy samochodów innych niż samochody osobowe. Zgodnie z pozycją 7 załącznika nr 1 do ustawy o PIT, roczna stawka amortyzacyjna, mająca zastosowanie do samochodów, to 20 proc. Podatnicy jednak mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika. W takim przypadku okres amortyzacji samochodów nie może być krótszy od 30 miesięcy (dotyczy to również samochodów osobowych). Artykuł 22k ust. 7 ustawy o PIT przewiduje możliwość dokonania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika, jak i w przypadku tzw. małych podatników (tj. podatników, których wartość przychodu ze sprzedaży, wraz z kwotą należnego VAT, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800 tys. euro). Jednorazowy odpis amortyzacyjny może być dokonywany od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 tys. euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Niemniej jednak, na mocy wyraźnego wyłączenia, ta metoda amortyzacyjna nie dotyczy samochodów osobowych (można ją natomiast stosować do samochodów innych niż osobowe). (KT) PODSTAWA PRAWNA • Art. 5a, 22, 22a, 22k, 23 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Kolejność postępowania z majątkiem wspólników po rozwiązaniu spółki cywilnej została określona w przepisach Kodeksu cywilnego. Zgodnie z przepisem art. 875 kc, po rozwiązaniu spółki należy: jeżeli istnieje nadwyżka – podzielić ją w taki sposób, w jaki wspólnicy w czasie trwania spółki dzieli się jej zyskami. „ § 1.

Czy sprzedaż samochodu stanowiącego współwłasność trzech osób (samochód nabyty w drodze spadku) należy udokumentować fakturą VAT czy umową kupna-sprzedaży? Samochód był wykorzystywany przez jednego ze współwłaścicieli (spadkobierców) w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Sprzedaż samochodu udokumentowana umową kupna-sprzedaży jest opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych ( Jeżeli sprzedaż jest opodatkowana VAT i zostanie udokumentowana fakturą, nie występuje. Sprzedaż środka trwałego jest przychodem opodatkowanym w ramach prowadzonej działalności, dlatego musi zostać udokumentowana rachunkiem, a w przypadku podatnika podatku od towarów i usług - fakturą (art. 106 ustawy o VAT). Sprzedaż samochodu może być opodatkowana VAT (według stawki 22 proc.) lub zwolniona z tego podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Podatnik ma prawo zastosować zwolnienie z VAT, jeżeli łącznie spełni dwa warunki: 1) sprzedawany samochód jest towarem używanym zgodnie z definicją zawartą w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tą definicją towar jest uznawany za używany, jeżeli okres używania przez podatnika dokonującego jego dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel, 2) w stosunku do tego towaru nie przysługiwało dokonującemu jego dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. PRZYKŁAD Trzech współwłaścicieli sprzedaje samochód otrzymany w drodze spadku, przy czym jeden z nich wprowadził go do ewidencji środków trwałych i wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód był w ich posiadaniu 1 rok. Cena sprzedaży wyniosła 60 000 zł. Dwóch właścicieli, którzy nie korzystali z samochodu w ramach prowadzonej działalności, dokumentuje sprzedaż swojej części umową kupna-sprzedaży, od której jest opłacany podatek od czynności cywilnoprawnych. Nie płacą oni podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż posiadali ten samochód dłużej niż 6 miesięcy. Trzeci współwłaściciel dokumentuje sprzedaż swojej części fakturą, gdyż jest podatnikiem VAT. Może zastosować zwolnienie, gdyż nie mógł odliczyć podatku naliczonego (samochód otrzymany w drodze spadku) i posiada samochód dłużej niż 6 miesięcy. Wartość faktury 20 000 zł (zw. z VAT). Reasumując, jeżeli samochód nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych współwłaściciela prowadzącego działalność gospodarczą, to jego sprzedaż należy udokumentować umową kupna-sprzedaży. Jeżeli samochód został wprowadzony do ewidencji, to jego sprzedaż powinna być udokumentowana fakturą (jeżeli podatnik jest podatnikiem podatku od towarów i usług) lub rachunkiem. Anna Adamiec doradca podatkowy Podstawa prawna: art. 43 ust. 1 pkt 2, ust. 2, art. 106 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Nr 54, poz. 535 z Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Podczas amortyzowania samochodu warto również pamiętać o limitach, czyli ograniczeniach w zaliczaniu do kosztów wydatków. Wraz z nowelizacją ustawy o PIT w roku 2019 wzrósł limit amortyzacji samochodów osobowych do 150 tys. złotych oraz wydatków związanych z pojazdami w działalności.
Niejednokrotnie zdarza się, że osoba fizyczna prowadząca własną działalność gospodarczą wykorzystuje w niej prywatny majątek. Kiedy spełnia on definicję środka trwałego, podatnik może wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i poddać amortyzacji. A co w przypadku, gdy dany przedmiot jest majątkiem wspólnym małżonków? Sprawdź, jak rozliczyć środki trwałe stanowiące współwłasność małżeńską! Wspólność majątkowa - kiedy powstaje? Zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym wspólność majątkowa małżonków powstaje z mocy ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa i obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Ponadto w art. 33 ustawy wymienione zostały przedmioty, które zaliczane są do osobistego majątku każdego małżonków, w związku z czym nie stanowią wspólności majątkowej. Zgodnie z art. 33 do majątku osobistego każdego z małżonków należą: przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej; przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił; prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom; przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków; prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie; przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość; wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków; przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków; prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy; przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Co do zasady, każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Przy czym przedmiotami majątkowymi wykorzystywanymi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej zarządza samodzielnie ten małżonek, któremu przedmioty te wyłącznie służą. Jednocześnie małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Środki trwałe stanowiące współwłasność w działalności gospodarczej Jak wynika z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT amortyzacji podlegają te składniki majątku, które stanowią własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Jak wynika z powyższego, aby składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi on stanowić własność lub współwłasność podatnika. Środki trwałe stanowiące współwłasność małżeńską - jak dokonać wyceny? Kwestie wyceny środków trwałych stanowiących współwłasność podatnika zostały uregulowane w art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym: W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Gdy tylko jeden z małżonków wprowadził dany przedmiot do ewidencji środków trwałych i łączy go z małżonkiem wspólność majątkowa, wówczas może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego pełnej wartości początkowej. W tej sytuacji nie ma sensu sporządzanie umowy użyczenia majątku, który tak czy inaczej jest majątkiem wspólnym. Natomiast gdy oboje prowadzą oddzielne działalności gospodarcze i wykorzystują dany składnik majątku w swoich działalnościach, wówczas wartość początkowa ustalana jest proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Od tak ustalonej wartości początkowej ustalane są odpisy amortyzacyjne. Przykład 1. Pani Dorota zakupiła przed ślubem samochód. Po wstąpieniu w związek małżeński jej mąż, pan Marcin założył działalność gospodarczą i chciał ująć samochód w ewidencji środków trwałych. Niestety nie będzie to możliwe, gdyż warunkiem uznania pojazdu za środek trwały, jest bycie jego właścicielem lub współwłaścicielem. Stąd też jeśli małżonkowie nie dokonają rozszerzenia wspólności majątkowej o nabyty przed ślubem przez panią Dorotę pojazd, to nie będzie możliwe wprowadzenie go do środków trwałych. Przykład 2. Pani Ania i pan Krzysztof są małżeństwem i posiadają wspólność majątkową. Zakupili samochód, który został zarejestrowany na pana Krzysztofa. Jednak pojazd ten będzie wykorzystywany w jednoosobowej działalności prowadzonej przez panią Anię. Jaką wartość pojazdu należy wskazać, wprowadzając go do środków trwałych firmy? Ze względu na fakt, że pomiędzy panią Anią i panem Krzysztofem występuje wspólność majątkowa, pojazd można wprowadzić do ewidencji w pełnej kwocie zakupu i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego pełnej wartości. Jak ustalić wartość początkową środków trwałych wykorzystywanych przez małżonków jednocześnie? W sytuacji, gdy środek trwały stanowiący współwłasność małżeńską wykorzystywany jest przez oboje małżonków jednocześnie, to każdy z nich dokonuje odpisów amortyzacyjnych od połowy wartości początkowej środka trwałego. Przykład 3. Małżonkowie dokonali zakupu samochodu, który stanowi współwłasność małżeńską. Jego wartość to 50 tys. zł. Każde z małżonków prowadzi oddzielną działalność gospodarczą i samochód ten będzie wykorzystywany zarówno w działalności prowadzonej przez żonę, jak i przez męża. Jaką wartość początkową pojazdu małżonkowie powinni ustalić, wprowadzając go do środków trwałych swoich firm? Otóż ze względu na fakt, że samochód będzie wykorzystywany w obu działalnościach jednocześnie, każde z małżonków ujmuje połowę wartości początkowej pojazdu. Oznacza to, że wartość początkowa samochodu będzie wynosić 25 tys. zł zarówno w działalności żony, jak i w działalności męża.
A. A. Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą często użytkują w firmie swoje prywatne pojazdy. Wynika to głównie z oszczędności, gdyż zakup samochodu tylko na cele działalności byłby związany z dodatkowym wydatkiem. W dniu 1 kwietnia 2014 weszły w życie nowe przepisy, które zmieniają zasady odliczania VAT od
Wykorzystywanie samochodu w działalności gospodarczej jest zjawiskiem powszechnym. Podatnicy mogą mieć również do czynienia z taką sytuacją, w której pojazd używany do celów firmowych jest dzielony jako samochód na współwłasność z inną osobą. W niniejszym artykule rozważymy, jakie konsekwencje podatkowe wywołuje sprzedaż współwłasności samochodu będącego w środkach trwałych firmy. Jest to ciekawe zagadnienie w kontekście nowelizacji przepisów ustawy o PIT obowiązującej od 1 stycznia 2019 roku. Sprzedaż współwłasności samochodu będącego w środkach trwałych Auto wykorzystywane w działalności gospodarczej podatnika stanowi środek trwały podlegający amortyzacji. W rezultacie podatnik nie ma możliwości zaliczenia ceny nabycia samochodu jednorazowo w koszty podatkowe, lecz dokonuje tego poprzez odpisy amortyzacyjne od ustalonej wartości początkowej. W przypadku środka trwałego jakim jest samochód na współwłasność bardzo ważny jest art. 22g ust. 11 ustawy o PIT. Przepis ten podaje, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, jego wartość początkową ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że wykorzystują oni składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu odpowiadającej przysługującemu mu 1. Przedsiębiorca jest właścicielem 40% udziałów w samochodzie osobowym. Pozostałe 60% należy do jego ojca. Wartość samochodu to 20 000 zł. Przedsiębiorca wykorzystuje auto w swojej jednoosobowej działalności, a jego ojciec zgodził się użyczyć mu samochodu w tym celu. W takich okolicznościach samochód stanowi środek trwały podatnika. Odpisów amortyzacyjnych będzie on dokonywał od wartości początkowej w kwocie 8000 zł (40% x 20 000 zł). Sprzedaż współwłasności samochodu drugiemu współwłaścicielowi Zastanówmy się teraz, jakie skutki wywoła decyzja podatnika o sprzedaży udziałów w środku trwałym drugiemu właścicielowi. Przede wszystkim wskazać należy na treść art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o PIT, który podaje, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych. W konsekwencji sprzedaż udziału w samochodzie będącym środkiem trwałym stanowi przychód z działalności gospodarczej i powinien zostać rozliczony w ramach prowadzonej firmy. Ponadto sprzedaż współwłasności samochodu wywoła również skutki podatkowe w zakresie amortyzacji. Jak bowiem możemy przeczytać w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym go zbyto. Oznacza to, że podatnik ostatniego odpisu amortyzacyjnego może dokonać za miesiąc, w którym sprzedał udziały w samochodzie drugiemu właścicielowi. Sprzedaż udziałów w samochodzie drugiemu współwłaścicielowi powoduje powstanie przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo podatnik musi zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych po miesiącu 2. Przedsiębiorca jest właścicielem 40% udziałów w samochodzie osobowym. Pozostałe 60% należy do jego ojca. Wartość samochodu to 20 000 zł. Podatnik postanowił sprzedać ojcu swój udział za 8000 zł. Transakcja została dokonana 1 lutego. W tym przypadku przedsiębiorca rozpoznaje przychód w kwocie 8000 zł. Ostatniego odpisu amortyzacyjnego może natomiast dokonać za luty. Przepisy ustawy o PIT przewidują także szczególne regulacje w zakresie ustalenia dochodu ze sprzedaży środków trwałych, które podlegają amortyzacji. W świetle art. 24 ust. 2a ustawy o PIT dochodem albo stratą w ramach działalności z odpłatnego zbycia nabytego uprzednio środka trwałego jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia tego samochodu a jego wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w części nieprzekraczającej odpowiednio kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy, po pomniejszeniu tej wartości o sumę odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego samochodu zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszt podatkowy odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę: 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym, 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych. W świetle powyższego, nawet jeżeli wartość pojazdu przekracza kwotę 150 000 zł, to podatnik w rozliczeniach podatkowych nie może uwzględnić nadwyżki ponad tę wartość. Sposób rozliczenia sprzedaży udziału w samochodzie prezentuje poniższy przykład. Przykład 3. Przedsiębiorca jest właścicielem 90% udziałów w samochodzie osobowym, którego wartość wynosi 200 000 zł. Pojazd ten stanowi środek trwały amortyzowany przez podatnika. Wartość udziału w samochodzie podatnika to 180 000 zł, jednak w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych może on uwzględnić je tylko do kwoty limitu, tj. 150 000 zł. Suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych wynosi do tej pory 20 000 zł. Przedsiębiorca postanowił odsprzedać udziały w samochodzie drugiemu współwłaścicielowi za cenę 180 000 zł. Ustalenie dochodu prezentuje się w następujący sposób: 180 000 zł - (150 000 zł - 20 000 zł) = 50 000 dokonujący sprzedaży udziałów w samochodzie osobowym muszą pamiętać o obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. limicie kwoty 150 000 zł przy ustalaniu kosztów odpłatnego zbycia. W rozliczeniu podatkowym trzeba również uwzględnić dotychczas dokonywane odpisy amortyzacyjne, które pomniejszają wartość początkową środka sprzedaż współwłasności samochodu będącego środkiem trwałym będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej, a nieumorzona część danego środka trwałego będzie stanowić dla niego koszt podatkowy.
Wielkość tekstu: W niektórych przypadkach środek trwały w działalności gospodarczej małżonków może nie podlegać amortyzacji. Z taką sytuacją możemy mieć do czynienia, gdy środek trwały w działalności gospodarczej należy również do współmałżonka. Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w Kodeksie

Przedsiębiorca musi pamiętać, że od 1 stycznia 2022r. Wykup samochodu z leasingu będzie powodował powstanie obciążeń podatkowych z tytułu VAT i PIT. Dotyczy to sytuacji w której wykupi on samochód do majątku prywatnego przed upływem 6 lat od wycofania pojazdu z działalności gospodarczej. 3. Korzystanie z samochodu w ramach Umowy

Srlrsj.
  • dds1s1e7a5.pages.dev/319
  • dds1s1e7a5.pages.dev/122
  • dds1s1e7a5.pages.dev/283
  • dds1s1e7a5.pages.dev/293
  • dds1s1e7a5.pages.dev/230
  • dds1s1e7a5.pages.dev/140
  • dds1s1e7a5.pages.dev/158
  • dds1s1e7a5.pages.dev/234
  • dds1s1e7a5.pages.dev/231

    • współwłasność samochodu a działalność gospodarcza